Wacław Jagas

Urodzony w Suwałkach, w 1940 wraz z rodziną wywieziony na Syberię, pracował przy wyrębie tajgi. W 1943 zmobilizowany do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. W sierpniu 1943 ukończył Szkołę Podchorążych tej dywizji w Sielcach nad Oką i jako dowódca plutonu fizylierów uczestniczył w bitwie pod Lenino. Walczył na prawym skrzydle wprowadzonych do akcji sił dywizyjnych. Następnie pod Smoleńskiem przygotowywał podoficerów dla nowo tworzącej się 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. Po ukończeniu wyższej szkoły strzeleckiej w Sołniecznogorsku uczestniczył w pracach organizacyjnych przy formowaniu pod Berdyczowem 1 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej 1 Korpusu Pancernego pełniąc funkcję dowódcy 1 kompanii strzeleckiej. W trakcie ofensywy 2 Armii Wojska Polskiego na odcinku Nysy Łużyckiej dowodził kompanią desantowej na czołgach – brał udział w forsowaniu Nysy,uczestniczył w walkach pod Budziszynem i nad Sprewą aż do Drezna. Szlak bojowy ukończył nad Łabą, a następnie uczestniczył w wyzwalaniu północno-zachodniej części Czechosłowacji.

Po zorganizowaniu batalionu ochrony granicy z Czechosłowacją, stacjonującego pod Głubczycami w 1946 jako dowódca grupy manewrowej WOP (samodzielnego batalionu konno-zmotoryzowanego) brał udział w walkach z UPA w rejonie Baligrodu.

Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego w 1951 pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji dowódczych, sztabowych i w szkolnictwie wojskowym Wojska Polskiego. Był między innymi dowódcą 21 Dywizji Piechoty w Lidzbarku Warmińskim (1953-1955), szefem sztabu 8 Korpusu Armijnego w Olsztynie, szefem Zarządu Organizacyjnego Sztabu Generalnego WP (1957–1965), zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego do spraw liniowych (1965–1969), attaché wojskowym, morskim i lotniczym Ambasady PRL w Moskwie (1969–1973), zastępcą komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP do spraw liniowych (1973–1978) oraz prezesem masowej organizacji paramilitarnej – Ligi Obrony Kraju (1978–1982). Generał brygady od 1960, generał dywizji od 1974. W latach 1982–1986 był zastępcą Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej do spraw szkolenia poza wojskiem. Był wówczas zastępcą gen. broni Tadeusza Tuczapskiego. Od 1986 roku przebywał w dyspozycji MON. Od 1988 w stanie spoczynku. Służył w Wojsku Polskim przez 45 lat, z czego aż 28 lat w stopniu generalskim.

Działacz społeczny. Długoletni prezes Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego. W latach 1984–1985 – przewodniczący Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa. W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.