Edward Szczepanik

Uczęszczał do Gimnazjum Męskiego (obecnie I Liceum Ogólnokształcące) w Suwałkach, a następnie w Warszawie do Szkoły Głównej Handlowej, którą ukończył w 1936 roku uzyskując tytuł magistra na Wydziale Ekonomii Politycznej pod kierunkiem profesora Edwarda Lipińskiego. W czasie pełnienia zasadniczej służby wojskowej służył w 29 pułku artylerii lekkiej. Po odbyciu służby wojskowej, uzyskał stypendium naukowe Londyńskiej Szkoły Ekonomicznej (LSE) na studia pod kierunkiem profesorów Lionela Robbinsa, Friedrich von Hayeka i Paula Rosenstein-Rodana. Po powrocie ze stypendium został asystentem na Wydziale Ekonomii Politycznej SGH. Po przerwie spowodowanej wojną, kontynuował edukację uzyskując tytuł magistra nauk ekonomicznych na LSE w 1953, a następnie stopień naukowy doktora w 1956 roku.

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę był internowany na Litwie, po okupacji Litwy przez Armię Czerwoną i aneksji państwa litewskiego przez ZSRR aresztowany przez NKWD. W okresie od 1940 do 1942 był więźniem sowieckich obozów w Kozielsku i na Półwyspie Kolskim.

Po uwolnieniu w konsekwencji wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i układu Sikorski-Majski, znalazł się w szeregach armii Andersa, później II Korpusu WP gen. Władysława Andersa. Jako oficer (major) Wojska Polskiego, służył w 5 pal, biorąc udział w bitwie o Monte Cassino, Anconę i Bolonię, był jednym z pierwszych żołnierzy Korpusu wkraczających do Bolonii. Służył także jako oficer łącznikowy w Drużynie Szkoleniowej Artylerii Królewskiej dowodzonej przez pułkownika R.R. Hoare.

Po 1945 na uchodźstwie. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie i jego prezes w latach 1981–2003.